بررسی میزان استحکام باند برشی بین گلاس آینومر و کامپوزیت با استفاده از عوامل باندینگ نسل ششم و هفتم

سابقه و هدف: تکنیک ساندویچ یکی از روش های متداول در دندانپزشکی است که در آن گلاس آینومر با توجه به مزیت هایی چون  آزاد سازی فلوراید و چسبندگی به ساختمان دندان، همراه با ترمیم های کامپوزیت استفاده می شود. هدف از این مطالعه بررسی میزان استحکام باند برشی بین گلاس آینومر نوری و کامپوزیت  با استفاده از عوامل اتصال دهنده متفاوت می باشد.  مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی، 60 نمونه گلاس آینومر نوری آماده سازی شد. در گروه اول بدون استفاده از عامل باندینگ ودر دو گروه دیگر بااستفاده ازعوامل باندینگ SE bond و S3 bond (kuraray,Japan)رزین کامپوزیت به گلاس آینومر متصل شد. پس ازیک هفته نگهداری نمونه ها داخل آب مقطر در دستگاه انکوباتور با دمای5/37 درجه سانتی گراد ، توسط دستگاه تست یونیورسال، استحکام باند برشی اندازه گیری شد. آنالیز واریانس یک طرفه وآزمونTukeyجهت تحلیل داده هاو مقایسه بین گروه ها  استفاده شد. یافته ها: بیشترین میزان استحکام باند مربوط به نمونه های باند شده با عامل باندینگ SE bondمعادل 09/13 مگاپاسکال وکمترین مقدار مربوط به گروه کنترل معادل 3/5 مگاپاسکال بود. میزان استحکام باند برشی در سه گروه تفاوت آماری معنا داری داشت. (05/0>P) نتیجه گیری: بیشترین استحکام باند برشی بین گلاس آینومر و کامپوزیت مربوط به عامل باندینگ SE bondبود .بنابراین استفاده از این عامل باندینگ در تکنیک ساندویچ توصیه می شود.